Culture tourism programs!

Daar is ze weer!

Wat een week vol ervaringen heb ik achter de rug! Niet normaal!!! Ondertussen ben ik aardig gesetteld in Arusha. Ik heb kennis gemaakt met mijn nieuwe collega’s bij de TTB en ik heb sinds vandaag een bureau EN computer in het tourist information bureau van Arusha! (In NLse woorden zou het de VVV zijn.) Helaas nog steeds geen internet, maar daar wordt aan gewerkt. Het gaat voorspoediger dan verwacht!

Tja, en nu de grote vraag; wat doe ik nou eigenlijk in Arusha? Dat zal ik “even” uitleggen. Aangezien ik dus sustainable tourism heb gekozen voor 4e jaars specialisatie, wilde ik graag daarmee te werk gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Vorige week een paar meetings gehad en aangegeven wat ik interessant vind. Uiteraard ook gezegd dat ik wel iets nuttigs wil doen en zodoende zijn de mensen van SNV en TTB tot de conclusie gekomen dat het handig zou zijn als ik ga monitoren. Ik ga 10 Culture Tourism Programs (CTP’s) bezoeken die “in de buurt van” Arusha liggen. Daar ga ik een dagprogramma (en 3 keer overnachten!) volgen en kijken wat er aangeboden wordt, of dat klopt met de folder en brochure, of de gidsen wel goed Engels spreken, of het eten wel goed is etc. Echt ontzettend gaaf natuurlijk. Ik betaal mijn eigen transport, de CTP’s verzorgen een programma en lunch (en dus ook 3 keer een overnachting) en ik geef fooien aan de gidsen. Ik kan mezelf dus een echt bofkont noemen, want ik leer ontzettend veel van die bezoeken en ik krijg een heel goed beeld van het culture tourism programma van Tanzania.

Donderdag was mijn eerste trip. Ik ging naar Ng’iresi, en de gids kwam me bij de tourist information ophalen. We zijn helemaal naar het dorp gelopen, wat omhoog loopt, aangezien het aan de voet van Mount Meru ligt. Onderweg nog gestopt bij zijn huis om een plu mee te nemen (helaas een beetje regen, maar gelukkig niet veel) en uiteindelijk kwamen we aan bij het huis van de coordinator van het culture tourism programma van Ng’iresi. Daar heerlijk geluncht en vervolgens met de gids door het dorp gewandeld, traditionele huizen bekeken, naar kinderen gezwaaid, een lagere en hogere school bekeken en nog een kop thee gedronken bij de coordinator. De omgeving was echt grandioos en de gids sprak hartstikke goed Engels, dus dat viel me erg mee. Jammer genoeg ging het op de terug weg ontzettend regenen, dus ik kwam helemaal verzopen terug in het appartement, en het was ook al donker, dus het laatste stukje moest ik met de taxi (want ook in Arusha kun je in het donker, dus na half 7 ‘s avonds, niet over straat als blonde mzungu).

Vrijdag ging ik naar Tengeru; dit keer met de daladala. Ik zat nog heerlijk voor me uit te turen, totdat ineens de conductor (jongen die bij de schuifdeur staat) riep dat ik op mijn bestemming was. En jahoor, daar stond weer een gids op me te wachten! Echt geweldig! (Ik ben niet meer zoveel gewend in Tanzania, dus ik vind het helemaal super als dingen goed geregeld zijn!) De gids liep met me mee naar het huis van een mevrouw die het cultuur-toerisme in dit dorp, Tengeru, begonnen is. Lekker een kop lemongrass-ginger-thee gedronken en gekletst over het programma, de oorsprong, het doel en wat ze aanbieden. Toen vroegen ze wat ik wilde doen, en ik koos voor de koffie-tour. Was ontzettend leuk. De gids nam me mee naar de koffie-velden, waar honderder koffieplanten stonden. Hij heeft van begin tot eind helemaal uitgelegd hoe koffie gepland wordt, geoogst, geroosterd en verkocht. Onderweg wist hij ook over elke plant en boom iets te vertellen, dus ook dat was leuk. Toen we terugkwamen, kreeg ik een heerlijke lunch aangeboden (uiteraard weer met rijst). Daarna gingen we nog even echte koffie maken! Had ik helemaal niet verwacht, maar voor ik het wist, zat ik met een mand op schoot met grijze bonen, de velletjes er vanaf te halen. Vervolgens gingen we die bonen stampen en daarna roosteren op een vuurtje. Na het roosteren gingen we het weer fijnstampen en zefen tot echte koffie-poeder. Uiteraard zijn mijn arm-‘spieren’ bij lange na niet getraind voor al dat stampen, dus ben ik ook geholpen door de mama en de gids. En het eindigde in een kop zelfgestampte koffie drinken.

Ik dacht dat dit het einde van het programma was, maar nee, we gingen nog even verder. Na een wandeling door het dorp, liepen we via de markt van Tengeru, naar lake Duluti. Was zeer de moeite waard, want ik vond het er prachtig. Je kan er ook kanoen, maar zo ontzettend groot is het niet. T’is wel de moeite waard om te zien, en het meer schijnt ook nog 700 meter diep te zijn; dat kon ik me echt niet voorstellen, toen ik er voor stond, maar het is toch echt zo. Na nog een wandeling door de mais- en koffie-velden, nam ik weer de daladala terug naar Arusha. Voldaan en alvast 3 blaren op mijn voeten.

De rest van de avond, die niet lang was, want om 9 uur lag ik in bed, heb ik voor dood op de bank gehangen en televisie gekeken. Kheb nog geprobeerd wat te lezen, maar helaas...

Zaterdag al om half 6 opgestaan, omdat ik om 7 uur de bus naar Longido moest hebben. Tja, sta je om 7 uur bij het ‘busstation’, moet je nog wel de juiste bus vinden. En zo’n blonde mzungu valt wel op, dus tientallen mensen om me heen die riepen; “Hallo Madam, where to? Dar es Salaam? Moshi?” Ik dus uitgelegd dat ik naar Longido moest, toen viel 80% van de mensen al af. Uiteindelijk stond ik voor een soort uitgebouwde taxi; stationwagon uit de jaren 90 met een zelfgekluste achterbank, zodat je nog 3 extra mensen kwijt kan. Voor 3 euro zou die me naar Longido brengen, wat 1,5 uur zou duren. Maarja, we vertrokken natuurlijk pas toen de auto vol zat, dus dat werd 8 uur..

Om half 10 werd ik als eerste uit de auto gebonjourd, en stond ik in een “dorp” werkelijk in de middle of nowhere. Gelukkig viel ik daar ook erg op, dus de coordinator (Mr. Ali) was er binnen 2 minuten. We gingen met een Maasai-gids naar een waterval lopen, wat een behoorlijk lange wandeling was. Onderweg werd vanalles uitgelegd over de planten en bomen die we tegenkwamen en waar de Maasai die allemaal voor gebruikt. Zo kwamen we lands een struik met groene stekels, die werd gebruikt om de oren mee door te prikken voor de sieraden. Die stekels waren echt dik! Niet te geloven! En ze doen er ook mee hechten, mocht er een operatie nodig zijn.

Daarna kwamen we langs een boom, daar zou de Maasai hun tanden mee poetsen. Ik zag niks bijzonders aan die boom, maar de gids ging het laten zien. Hij pelde een tak, kauwde op de bovenkant en jahoor; het werd een borstel. Daarna heb ik het ook geprobeerd, en het werkt best ok.

De waterval was nog best een aardige klim. Hier heb ik blaar nummer 4 en 5 opgelopen en kwam mijn hoogtevrees weer eens om de hoek kijken. Maar die Maasai-gids die maakte zich niet druk; hij gaf me gewoon een hand en binnen een uur stonden we boven bij de waterval. Mr. Ali was ook mee, om alles te vertalen want deze gids was nog niet zo goed in Engels, maar die kon aardig klimmen! Bovenaan een paar schitterende foto’s gemaakt, van het uitzicht genoten en daarna moesten we weer naar beneden. Ik weet wel dat ik zonder die Moses, zo heette de gids, nooit die waterval had gezien, dus dat was erg leuk. Daarna gingen we naar een ‘boma’, dat is een Maasai-dorp waar een paar zelfgebouwde hutjes staan. Daar werd ik ook ontdekt door kinderen, die het geweldig vonden om aan mijn handen, armen en benen te zitten… Erg grappig, en maar ‘bye’ roepen, terwijl Mr. Ali ze nog probeerde het woord ‘welcome’ te leren, dat klinkt volgens hem gezelliger.

We gingen ook in zo’n zelfgemaakte hut kijken en in de hut was een baby-tje van een paar weken oud, echt heel lief. Ik heb het kindje alleen maar zien lachen, net als de andere kindjes. Echt heel bijzonder. Weer overladen met uitleg over de levensstijl van de Maasai, de eetgewoonten en de rollen van mannen (die niks anders doen als vrouwen zwanger maken en met koeien rondlopen ) en vrouwen (die moeten baren, op de kinderen passen, koken en ook nog de huizen moeten bouwen!!!).

Daarna vroeg Mr. Ali of ik het niet leuk vond om te overnachten. Dat vond ik zo ontzettend aardig, dat ik dat maar gedaan heb, en ik heb in de guesthouse geslapen, met een emmer warm water gedoucht en de wedstrijd Chelsea-Manchester met een arregator gekeken in een schuur, bij de Maasai; want Engels voetbal is heilig in heeeeeeeeel Tanzania, dus ook Dennis Bergkamp, Van der Sar en Robben zijn hier bekend!

‘s Avonds bij Mr. Ali thuis gegeten en in de plaatselijke kroeg een biertje gedronken, waar verder alleen ontzettend dronke Maasai-mannen waren.

De volgende dag vroeg op en na het ontbijt heeft Mr. Ali me nog de markt van de Maasai vrouwen laten zien. Vervolgens een uur op de bus moeten wachten en een van de ergste daladala-ritten ooit in mijn leven meegemaakt. Ik dacht echt dat ik doodging! Onderweg werden we door de immigratie aangehouden, want die zagen natuurlijk een blonde mzungu zitten. En nou had ik net dit weekend geen papieren bij me, dus ze waren niet zo blij. Gelukkig had ik nog een brief van mijn baas in mijn tas, en na wat geneuzel, was dat dan wel ok. Tja, ik werd er ook een beetje kriegel van; ik ben toch geen grens over gegaan???

Rond 1 uur ‘s middags kwam ik thuis en ben ik tot 4 uur in slaap gevallen. Ik was helemaal kapot en mijn voeten hadden al 6 blaren op gelopen. ‘s Avonds ben ik met Kim uit eten geweest, zij is mijn NLse buurmeisje in het appartement.

Maandag weer naar een CTP; Mto wa Mbu (rivier van de mug, dus echt wat voor mij…). De heenreis ging best goed, ik zat in een grote bus, dus die kan niet zo hard als een daladala. Dit is het grootst opgezette culture tourism programma, en ik vond het ook ontzettend leuk. Ze hebben heel veel faciliteiten en een uitgebreid programma en zelfs 26 gidsen! Weer overladen met info over het programma en de totstandkoming ervan, maar wel erg leuk om weer te horen.

Ik ging deze dag met 3 Amerikanen mee, en we deden een wandeling door het dorp. We kwamen langs wood-carving-men, waar we een uitgebreide uitleg kregen over de betekenis van diverse beeldjes. Ik heb er uiteraard ook nog eentje gekocht, want dat kan ik dan weer niet laten. Vervolgens kwamen we langs een tinga-tinga groepje en daarna heb ik bananen bier gedronken en gezien hoe ze dat maken (niet te zuipen dat spul!). We hebben een fantastische lunch gekregen bij een gezin thuis, in hun tuin, naast hun tilapia-vissen-vijver en onder de bananen bomen. Het eten was echt super (weeeeeeer rijst, maar ook een gerecht met aardappelen!!!). Daarna nog gewandeld en via de markt teruggegaan.

De terugweg was helaas iets minder. Ik had een bus, een formaatje groter dan een daladala. Die reed niet alleen ontzettend hard, maar we stopten echt voor elke Maasai-persoon die in wilde stappen, of toch niet. Daardoor heb ik een fantastische zonsondergang meegemaakt in de bus. Dat klinkt leuk, maar ik vond het verschrikkelijk. Dit zou betekenen dat ik in het donker aan zou komen in Arusha, en ook nog alleen. Tja, en zo ging het dus ook. Toen ik echt geen hand meer voor ogen kon zien, herkende ik de omgeving van Arusha. Toch wel even stress, want hoe ging ik heel thuiskomen? Ik had mijn digitale camera op zak, verder niks belangrijks, maar die wilde ik toch niet kwijtraken. Ineens herkende ik de supermarkt, en zag ik een rijtje taxi’s. Ik heb me uit de bus laten zetten en binnen 10 stappen had ik een taxi gevonden. En binnen die 10 stappen, hebben er zeker 6 mannen naar me geschreeuwd en naar me gegraaid vanuit hun daladala’s. Gelukkig liep ik net een metertje meer naar rechts, dus konden ze er niet bij. De taxi-chauf was ontzettend aardig en vroeg maar gelijk waarom ik in hemelsnaam alleen over straat aan het lopen was… Ik kon er wel om lachen en was blij dat ik om 8 uur, met al mijn spullen, in mijn appartementje was.

Vandaag even geen bezoekjes aan CTP’s, want ik moet echt even bijkomen. Die dorpen zijn schitterend, maar ik zit onder de blaren en muggenbulten. Morgen ga ik weer ergens overnachten en vrijdag ga ik een kamelen-tocht doen, dus ik ben weer benieuwd!

Het gaat dus erg goed met me en ik ben ontzettend druk! Echt leuk! Het klimaat bevalt me hier nog steeds prima, zo’n 25 graden overdag en droog, ‘s avonds koelt het nog wat verder af.

Tot de volgende keer!!!

Liefs,
Lenny